بررسی ارتباط هوش معنوی با خودکارآمدی عملکرد بالینی ماماهای شاغل در زایشگاه ها و مراکز بهداشتی درمانی شهر مشهد در سال ۱۳۹۴

مقدمه: خودکارآمدی، اصلی ترین عامل در بروز رفتار و عملکرد افراد است. هوش معنوی نیز به عنوان زیربنای باورهای فرد، باعث اثرگذاری بر عملکرد، سازگاری و تطابق بهتر در مواجهه با مشکلات می شود. ماماها در خط مقدم ارائه خدمات مراقبت بهداشتی به مددجویان قرار دارند و عملکرد آن ها تا حد زیادی تعیین کننده کیفیت مراقبت های بهداشتی است، لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط هوش معنوی با خودکارآمدی عملکرد بالینی ماماها انجام شد. روش کار: این مطالعه همبستگی در سال 1394 بر روی 232 مامای شاغل در زایشگاه های بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی مشهد و مراکز بهداشتی درمانی انجام شد. داده­ها با استفاده از فرم اطلاعات فردی، هوش معنوی بدیع و خودکارآمدی عملکرد بالینی چراغی جمع آوری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss (نسخه 16) و آزمون های آماری ضریب همبستگی اسپیرمن، آزمون من ویتنی و کای اسکوئر انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: اکثر واحدهای پژوهش از هوش معنوی قوی (5/56%) و خودکارآمدی عملکرد بالینی بالایی (5/59%) برخوردار بودند. بر اساس نتایج آزمون اسپیرمن، بین هوش معنوی و خودکارآمدی عملکرد بالینی ماماها ارتباط مستقیم معنی داری وجود داشت (4/0=r، 0001/0=p). نتیجه گیری: با توجه به اهمیت خودکارآمدی و عملکرد بالینی ماما در تأمین سلامت مادران و نوزادان و با توجه به ارتباط معنادار هوش معنوی با خودکارآمدی، می توان با طراحی برنامه های آموزشی و بازآموزی در زمینه هوش معنوی گام مهمی جهت ارتقاء خودکارآمدی ماماها انجام داد.